Zyrus The Legend
Op een zondagmorgen liepen we langs de Danube, Zyrus en ik. Boten voeren over de machtige rivier, verliefde koppels liepen hand in hand, meeuwen krijsten. Ergens op de Danube waren vissers druk bezig om een grote vis uit het water te halen.
Ik stond stil om te kijken. Het was geweldig om te zien hoe de mannen alles op alles zetten om de vis uit het water en op hun boot te krijgen.
Het leek of de tijd even stil stond.
Ik was niet de enige die toekeek naar dit schouwspel, er stonden meer mensen te kijken.
Op het moment dat ik besloot verder te lopen, merkte ik dat Zyrus niet meer naast mij stond.
Ik keek naar links en naar rechts. Daarvoor was ik rustig geweest, had ik genoten van het uitzicht. Maar nu bonkte mijn hart in mijn keel. Paniek sloeg toe.
Angst kreeg vat op mij.
“Zyrus!” riep ik.
Stilte. Zelfs de Danube leek haar adem in te houden.
Nu begon ik harder te roepen; “Zyrus! Zyrus! … kom hier jongen!”
Stilte.
En toen zag ik hem. Opgekruld onder een struik. Hij leek te slapen. Zijn vacht glanzend in het zonlicht, zijn kop op zijn sterke poten. Ogen gesloten.
Hij was rustig gestorven. Precies zoals hij was. Niemand tot last.
Geen afscheid genomen. Stilletjes in een eeuwige slaap verzonken. Zonder geluid, zonder strijd.
Een sprookjesdier, een Legende.
Zyrus The Legend, gegaan zoals hij was gekomen. Geruisloos als de wind.
Ik heb hem begraven aan de oever van de Danube, alleen ik weet de plek. Zijn verhaal houdt hem levend, dat weet ik zeker. Dat moet.
Het moet mei of juni zijn geweest. 1986, de CACIB Dogshow in Belgrado. Ik zag hem daar voor het eerst. En iedereen zag hem.
Nog maar 9 of 10 maanden oud, en eigenlijk helemaal niet klaar voor een show.
Maar op het moment dat hij uit zijn bench kwam, betoverde hij iedereen.
Hoofden draaiden om, stemmen verstonden. Blikken staarden.
Een dieprode vacht, witte poten, witte platen in zijn hals. Alles aan hem schitterde als de zon in juni, die hoog aan de hemel staat.
Hij stal de show in de ring, tussen de andere AmStaffs.
En dat was niet zo gek. Zyrus was net door zijn eigenaar naar Joegoslavië gehaald, gefokt door een legendarische Duitse AmStaffkennel; Simba Camp.
Niemand had ooit zo’n hond gezien. En al gauw ging het verhaal over de bijzonder hond rond in heel Podgorica, de plek waar zijn baasje woonde.
Mensen stonden stil om hem te bekijken als hij zijn rondje liep. Wilden op de foto. Hem aaien.
Maar met die aandacht kwam een probleem om de hoek kijken; gaming was een streetwise-sport. Voor de werkende klasse van de bevolking. En inmiddels kennen we de wreedheden van gaming, toen was het heel gewoon.
In plaats van te zien wat Zyrus werkelijk was, een trouwe vriend, een loyale vriendelijke hond, rustig, met een stabiel karakter, bereidt om voor zijn mens door het vuur te gaan, zagen deze mannen een vechter. Ze vergeleken hem met de American PitbullTerriër, een verwant. Maar niet dezelfde hond.
Ze zagen niet zijn kwaliteiten als vriend, maar als object om geld en eer mee te verdienen.
Alle aanbiedingen sloeg de baas van Zyrus af. Hij was voor de show, om mee te pronken. Zijn baasje zorgde goed voor hem, gaf hem beste voer, borstelde zijn glanzende vacht. Wandelde met hem door de straten. Trots op zijn vriend.
Hij was niet voor straatgevechten met grotere berghonden. Zijn baasje liep door, negeerde de woorden van de andere mannen en hief zijn hoofd en haalde zijn neus op voor hun gevechten. Niks wilde hij ermee te maken hebben.
Totdat ze hem “lafaard” begonnen te noemen. Uitscholden voor “pussy”. Schaamte nam zijn trotse gevoelens over. We hebben hier over een compleet andere tijd, met andere tradities in een ander land. Dus uiteindelijk bezweek het baasje onder de hoon en de pesterijen, en ging akkoord met een gevecht.
In plaats van een lafaard, zou hij een échte, gerespecteerde man worden.
De pesterijen stopten.
De straten van Podgrica vulden zich met opgewonden stemmen. Het gevecht werd groots aangekondigd. Ergens in een privétuin werd een ring gebouwd van planken en houten platen, een oud tapijt diende als ondergrond. De mensen verdrongen zich en auto’s reden door de straten van Zabjelo, een wijk in Podgrica.
De mensen in de wijk dachten dat er een bruiloft was, een feest. Of God verhoede; een begrafenis.
Maar het was het hondengevecht van de eeuw. Zyrus zou vechten tegen een Sarplaninac.
De Sarplaninac was zo vals, zo gemeen en zo groot dat iedereen in de wijk hem kende. En bang voor hem was. Niemand durfde hem aan te halen, en hij sleet zijn dagen aan een ketting in het vuil’.
Veel mensen waren al door hem gebeten, en omdat de Sarplaninac geen liefde van de mens kende, was hij bang en vooral heel erg boos op alles wat in zijn buurt kwam.
De mensen zeiden dat Zyrus zou worden afgeslacht.
En dat wilden ze graag zien.
Er waren maar een paar mannen die hun geld op Zyrus inzetten.
Zyrus had geen idee van wat hem te wachten stond. Er waren schreeuwende en juichende mensen, de sfeer had zijn kookpunt in opwinding bereikt. Zich volkomen onbewust van zijn lot, betrad Zyrus de ring waar de Sarplaninac hem wachtte.
En direct greep.
Het publiek juichte, schreeuwde de Sarplaninac toe, het Beest moest Zyrus doden, dat was wat de mensenmassa wilde.
Bloed zien.
Bloed ruiken.
Zyrus zien sterven in de bek van de Sarplaninac.
En Zyrus wist niet wat hem overkwam. Dit was geen show, dit was geen bewondering. Dit was leven of dood. En op het moment dat hij zich dat realiseerde, kwamen diep verborgen oergevoelens boven.
Zijn wil om te leven.
Het bloed van zijn voorvaderen ontwaakte in zijn aderen, en gaven hem de kracht om terug te vechten.
De voorsprong van de Sarplaninac, was van korte duur.
Minuten gingen voorbij, bloed vloeide uit oren en poten. Wonden sprongen open. Het einde kwam nabij.
Voor de Sarplaninac. Niet voor Zyrus. Elke seconde die voorbij tikte, liet de vechtlust van de Sarplaninac afnemen, hij hijgde hevig.
En gaf op. Met een jank en zijn staart tussen zijn poten, wendde hij zich af van Zyrus. Hij leed hevige pijn, was ernstig verwond. Om zijn hond te sparen, besloot het baasje van de Sarplaninac het gevecht op te geven.
Het spel was over.
Zyrus was een held.
Het gejuich van de mensen oorverdovend. Ze konden het in heel Podgrica horen.
En met deze overwinning, kwam er een einde aan Zyrus zijn respectabele leven. Zijn leven als vriend, als trouwe metgezel. Zijn leven als hond was voorbij.
Vanaf nu zou hij moeten vechten voor de eer van zijn baas.
Zij naam gonsde door het hele land en tegenstanders stonden in de rij, iedereen wilde zijn hond laten vechten tegen Zyrus The Legend.
Gevecht na gevecht volgde, alleen God weet hoeveel het er zijn geweest.
Door zijn intelligentie en zijn moedige hart, wist Zyrus elke tegenstander goed in te schatten en versloeg hij hen op uithoudingsvermogen, behendigheid en zijn kracht om nooit op te geven. Zyrus diende zijn baasje, zoals van hem werd verwacht. En hij maakte gebruik van zijn slimme geest, die feilloos vertelde wat zijn tegenstander zou gaan doen. Geen tactiek was geheim voor Zyrus.
Zijn mooie hoofd begon littekens te vertonen, zijn vacht verloor zijn glans. De littekens namen de plaats in van zijn schoonheid. Zijn glans verruild voor uitzonderlijke reflexen en fenomenale snelheid.
Wat diep in het hart zit, vecht niemand eruit.
De gloriejaren duurden voort. Totdat een nieuweling de straten van Podgrica betrad.
Een American PitbullTerriër, ingevlogen uit Amerika.
Natuurlijk ging het baasje van Zyrus de uitdaging aan.
Na al zijn overwinningen, bleek de getrainde APBT een harde match. Zyrus verloor voor het eerst van zijn leven. En daarmee ging ook zijn roem verloren.
Zyrus werd al snel vergeten, de nieuwe held van de straten was opgestaan.
Ook zijn baasje vergat Zyrus en bracht hem naar het platteland waar zijn ouder woonden. Aangetast in zijn eer, Zyrus had geen enkele waarde meer voor hem. Ook niet als vriend. Hij nam niet eens afscheid van zijn vriend.
Iedereen vergat Zyrus.
Dus sleet hij zijn dagen op het erf. Oude wonden heelden, littekens tekenden zijn vacht.
Geen aai.
Geen wandeling.
Geen schoot om zijn kop in te leggen.
Toen ik over zijn lot hoorde, ben ik op zoek gegaan naar de eigenaar van Zyrus. En vroeg hem om mij zijn hond te verkopen. Eén van mijn veelbelovende AmStaffs was zojuist op jonge leeftijd overleden en ik herinnerde mij hoe mooi Zyrus in de ring stond. Hij ging akkoord met mijn bod; ik kon Zyrus ophalen.
Het was een broeiende, hete zomer. En zodra de eigenaar akkoord ging met mijn bod, stapte ik in de trein om Zyrus op te halen.
Ik kon niet slapen van opwinding, zo graag wilde ik deze bijzonder hond terugzien.
Ik opende het hek waar Zyrus mij begroette. Ik herinnerde de glanzende vacht, het trotse hoofd. Zijn draf zo licht als een veertje. Hoe hij door de ring leek te zweven. Ergens onder deze gehavende hond, zag ik hem. Ik was hem niet vergeten.
En hij was niet vergeten, hoe het was om een vriend te zijn.
Zijn kop op mijn schoot, op weg naar Belgrado. Weer deed ik geen oog dicht, niet van spanning maar omdat ik zo ongelooflijk trots was dat ik Zyrus mijn hond mocht noemen.
Liefde, goed voedsel, een bad. Ik verwijderde alle vlooien op zijn lichaam, liet zijn wonden helen. Keek dwars door de littekens heen. Niet begrijpend dat zijn vorige baasje de onschatbare waarde van deze hond niet wilde zien. Maar slechts een middel om eer te behalen. Een vechtmachine. Geen vriend.
Zyrus week nooit meer van mijn zijde. Onze vriendschap groeide. We wandelden in stilte, maar vaak vertrouwde ik hem mijn verhalen toe. Hij was ongelooflijk lief voor mensen, kinderen, pups en teefjes. Maar reuen bleven een tegenstander voor hem. Wat kon ik anders verwachten? Dit was hem nu eenmaal geleerd.
En Zyrus werd weer een legende.
Ditmaal in de showring. Ik heb heel Joegoslavië met hem veroverd. Niet alleen de straten van een wijk in Podgrica.
Iedereen wilde hem aanraken, aaien. Foto’s maken. Zelfs in Rusland kenden mensen zijn naam
Zyrus is op televisie geweest, heeft in kranten gestaan. Hij werd een voorbeeld voor alle AmStaffs.
Een held.
Er is er geen één zoals hij.
Geen hond kan aan hem tippen.
En ondanks al zijn overwinningen, was er maar één overwinning het belangrijkst voor mij;
Uitstijgen boven zijn leven in de vechtring.
Overwinnen van hindernissen in het leven, zonder zijn kwaliteiten als vriend te verliezen.
Trouwe te blijven aan de mens.
Hij gaf mij de wereld door mij zijn liefde te geven.
Zijn ziekte sloeg in als een mokerslag. Ik had het nooit verwacht. Ja, hij was een dagje ouder geworden, maar niks van deze jaren had hij ingeleverd aan kracht, vitaliteit en vrolijkheid. Hij was er altijd en stond altijd klaar. Om samen op pad te gaan.
Zijn vacht werd grijs, zijn stappen langzamer.
De Gladiator, de overlever. Zijn dagen werden korter, en de meeste tijd spendeerde hij slapend.
Zyrus overleefde de koude winter, met behulp van medicijnen en rust.
De lente kwam.
Eindelijk.
Nieuwe leven ontwaakte.
En een oud leven zou snel eindigen.
Het was zondagmorgen en we liepen samen langs de Danube.
De lente in ons hoofd.
Vissers probeerden een grote vis uit het water te halen.
Het beeld fascineerde mij. Ik bleef kijken.
En terwijl ik keek naar de vissers, keek Zyrus over de Danube. Keek naar mij. Draaide zich om.
En verliet vredig en rustig deze wereld.
In loving memory of Zyrus von Simba Camp
Met dank aan Rade Dakic (gerespecteerd keurmeester en fokker van AmStaffs) voor zijn prachtige verhaal.
Meer lezen van mij?
Koop mijn boeken via: https://www.andysdierensuper.nl/mer…/de-hondenvechter-deel-1