Back to Home

Hou de straten leeg voor mij…

Het is nog vroeg. Ik slurp het laatste beetje melkschuim uit mijn koffiemok en schraap stukjes suiker van de bodem. Jij staat naast mij, te wachten. Ik laat je een beetje schuim van het lepeltje likken. Er is nog geen licht buiten, geen vogels die zingen. Alleen een vrachtwagen die over het viaduct dendert en waar de lading zo te horen van los ligt.

Je kijkt me aan. Je ogen vragen of we nu eindelijk kunnen gaan. Ik aai je grote kop, strijk je oren langs je bolle wangen, knijp erin. Kijk je aan. Wanneer ik de deur open, voel ik een koud, fris briesje. Ik trek mijn jas dichter om mijn warme lijf, klik je vast aan je lijn. Samen stappen we het duister in.

Ik ben van de lege straten gaan houden, van de stilte. De angst om iemand tegen te komen, is veranderd in rust. Ik heb vrede met hoe de dingen zijn gelopen, tenminste; dat probeer ik mijzelf wijs te maken. Denk ik. Het is al maanden geleden dat er iets vreselijks gebeurde. Jij beet een loslopende hond, en nog geen uur later dreigde de politie je mee te nemen. Terwijl mijn vader hen aan de praat hield, vluchtten wij via de poort. Naar mama toe. Al waren mijn ouders al jaren gescheiden, ze konden door één deur en begrepen allebei mijn angst en liefde voor jou.

Je bent ook een lieve hond. Je hebt een foutje gemaakt. Een fout die je – naar alle waarschijnlijkheid- met je leven moet bekopen nadat je bent opgesloten in een kennel zonder liefde, zonder mij. Na tests die je bang maken. Er zullen harde oordelen over jou vallen. 

Dus sindsdien verstop ik je. Laat ik je alleen in de nacht uit. Als de straten leeg zijn en de wereld stil. Als er niemand is die je kan afpakken of de politie kan bellen. Mijn ouders hebben verklaard niet te weten waar wij zijn. En voorlopig is dat onze redding geweest. Maar hoelang kun je jezelf verstoppen? Voor de wereld? Alleen maar hopen dat het allemaal een keer voorbij gaat.

A lot of hope in a one man tent 
There’s no room for innocence 
So take me home before the storm 
Velvet mites will keep us warm
Whispering 
Morning, keep the streets empty for me 
 
 
Mariëlle (19 jaar oud) is al ruim een half jaar met haar hond ondergedoken na een bijtincident waarbij Diesel een loslopende hond beet. Er waren geen ernstige verwondingen, maar toch besloot de politie na een escalerende ruzie tussen beide partijen waarbij de eisende partij verzocht om Diesel in beslag te nemen, hem op last van de burgemeester die een voorbeeld naar aanleiding van de HR-wetgeving wilde stellen, mee te nemen. 
Mariëlle is hierop met haar hond gevlucht.
Om geen aandacht op zich te vestigen, laat Mariëlle haar hond alleen in de nacht uit. Ze zijn het donker gewend en hebben hun dag- en nachtritme zo goed als het lukt om kunnen gooien.

Recent Comments

  • Jacqueline
    24 april 2018 - 07:25 · Beantwoorden

    Marielle, wat een dapper besluit. Respect dat je dit doet uit pure liefde…
    Ik hoop dat het goed blijft gaan, maar ik hoop vooral dat de burgemeester tot zinnen komt en het opgeeft, zodat jullie weer gewoon over straat kunnen zonder verstoppertje te moeten spelen. Voorlooig is het beter zo! Hang in there en geef je vriend een dikke knuffel.

  • Fabiennehoche biennehoche
    24 april 2018 - 21:16 · Beantwoorden

    Hoop dat dit allemaal goed komt dat jullie samen kunnen blijven wie maakt al niet eens een fout en trouwens liep die andere hond niet los wie heeft dan fout en meneer de Burgemeester ben je een onmens of geen hart nog verstand dan verdien je deze job niet geef hun nog een kans er is al genoeg leed in de wereld please x

  • angelica
    25 april 2018 - 17:24 · Beantwoorden

    lieve meid! wat supergoed dat je dit voor je hond doet! ik zou net hetzelfde doen, trouwens, mensen denken dat ze alles weten en een oordeel mogen vellen, terwijl wij het zijn, die de hele wereld om zeep helpen! ik hoop dat de zaak zichzelf oplost en je je niet meer met je beste vriend moet verstoppen, dat verdient niemand!

Leave a Reply