Back to Home

Social Media…

Ergens op social media wordt iemand lid van een groep.

Die iemand heeft de leukste hond van de wereld.

Die iemand is superdepupertrots op zijn of haar allerbeste vriend en wil dat ENORM graag delen met andere liefhebbers van dat ras.

Kan geen kwaad, toch?

Dus die persoon zoekt in zijn of haar allergaafste foto’s, bewerkt de foto nog een beetje met hartjes en bloemen en plaatst de foto op de groep.

En wacht met kloppend hart op de leuke reacties.

Want wie vindt jouw beste vriend nou niet net zo geweldig als jijzelf?

Iedereen ziet toch hoe mooi en lief en leuk jouw hond is?

 

Er komen geen duimpjes.

En ook geen smilies.

Wat is er verkeerd?

Of mis?

Nou.

Dat leest de trotse baas in de reacties.

 

“Jemig, jouw hond mag wel aan de lijn!”

“Wat een ongelooflijke Bank-kroket..”

Daaronder verschijnen nog wat grimmige Facebookgezichtjes.

Even verderop wordt iemand getagged.

* wahahahaha, kom ALLEMAAL even deze hond uitlachen! *

 

Voordat de trotse baas het weet, is hij of zij helemaal niet meer zo trots.

Het kluifje dat de hond in zijn bek heeft, is ook niet goed volgens de Facebookhyena’s.

 

“Wist je dat harde botten kunnen splinteren?”

“Dat jij dat durft te geven, je kunt beter gaan wandelen met die vette teckel van je!”

Er worden wat onheilspellende voorspellingen gedaan;

“Ik hoop maar dat jouw hond niet stikt in dat bot!”

En er komt nog een fijne trap na:

“Hoef je hier niet te komen janken over je dooie hond..”

Met andere woorden, na het volledig afbranden van jouw vriend, hopen we min of meer dat je aan den lijve ondervindt dat je -in onze ogen- troep geeft en hopen we dat jouw vriend een pijnlijke dood sterft. Oh ja, met je verdriet kun je niet op deze groep terecht.

 

Raar hè?

Zouden we in het echt ook zo tegen willekeurige mensen die we tegenkomen doen?

 

Ander voorbeeld;

iemand is trots op zijn sporthond.

Plaatst een foto van zijn hond op een trackmill.

In plaats van de duimen, komen er harde veroordelingen.

“Wat een mishandeling!”

“Ben je te lui en te dik om zelf te lopen?”

“Baasje kan zelf ook naar de sportschool zo te zien.”

Er worden nog wat andere dierenliefhebbers getagged;

* kijk eens, een dierenbeul, laten we die eens een lesje leren! *

 

Er zijn 2 ribben van de hond te zien, maar dat is uithongering en mishandeling volgens de andere vrienden.

“Jij bent zeker zo’n hondenvechter, die traint voor gevechten?”

“Honger je jouw hond expres uit, zodat hij extra fel is?”

Er wordt wat heen en weer gedreigd;

 

“Ik zal jouw eens op zo’n hardloopband zetten, en dan op de hoogste stand tot je dood neervalt.”

En een trap na;

“Waar woon je? Dan kan de Dierenpolitie eens bij je langskomen en je hond in beslag nemen!”

 

Is dit extreem?

Nee hoor.

De bijna dagelijkse gang op Facebookgroepen waarin je hoopt of verwacht medeliefhebbers en dierenvrienden te vinden.

 

Je hoopt liefde en enthousiasme te delen.

Je hoopt dat anderen jouw hond, net zo leuk vinden als jij jouw hond vindt.

De waarheid is dat er grote groepen mensen zijn, die Facebook afstruinen om vooral andere te kwetsen, of ruzie te zoeken.

Of te veroordelen.

 

Wat ze delen, zien ze liever niet.

De ander MOET luisteren, want zij weten veel beter wat het beste is voor ieders hond.

Het plaatsen en delen van jouw liefde wordt een pijnlijke les.

Twijfel wordt gezaaid.

Rotgevoelens.

Want is jouw hond nou echt dik? Ben je echt een kutbaas die een dode hond verdiend vanwege dat kluifje?

 

Sta eens stil bij de toon van je opmerking.

Zorgen uiten of een rotervaring delen; mijn hond is overleden door zo’n kluifje, dat heeft mij verdriet gedaan en ik wil je daarvoor waarschuwen.. Dat klinkt anders dan; ik hoop dat je hond sterft door dat kluifje en deze groep gaat je niet steunen in jouw verdriet daarover.

Iemand die aan de conditie van zijn sporthond werkt, en daar hulpmiddelen of een loopband gebruikt, verdiend geen argwaan over zijn of haar goede intenties. En al helemaal niet de dreiging van politie op zijn of haar dak.

 

Begrip en geduld zijn een groot goed.

Respect voor elkaars handelen en dierenliefde ook.

Het is namelijk hetgeen wat we (als het goed is) delen met elkaar.

Er zijn mensen die uren, dagen, etmalen slijten aan het afzeiken en afbranden van anderen.

Al die tijd, al die zogenaamde “liefde”, al die moeite, stress, kwaadheid het sarcasme, de dreigingen en al die verschrikkelijk lelijke dingen, die kun je ook investeren in daden.

Ga naar buiten.

Laat eens een asielhond uit.

Voer een dier met honger bij.

Neem de tijd om een ander iets te leren als jij in de positie bent om dat te doen.

 

Zet al die energie eens om in een daadwerkelijk leukere en veiligere wereld voor honden. Of dieren in het algemeen.

 

Ik heb gesproken.

Laat deze woorden nog eens door je hoofd spoken voor je de volgende reactie uit je toetsenbord ramt.

Recent Comments

Leave a Reply