Ik heb jouw hond gedood..

Vandaag heb ik jouw hond gedood

Ik herinner mij jouw eerste telefoontje. Je vroeg mij om jouw hond te herplaatsen via mijn opvangcentrum -of tenminste- je vraag was of ik hem over kon nemen. Mijn medewerkers en ik hebben het op dit moment zo ENORM druk, dat we onlangs hebben besloten dat we geen herplaatsers uit andere Staten meer kunnen opvangen.

Om een volledig beeld te krijgen, heb ik je aan de telefoon gevraagd wat de reden was dat je afstand deed van jouw hond (een Pitbull-reu van ruim 40 kilo). Jouw antwoord was; hij heeft meerdere mensen gebeten. Ik heb je eerlijk geantwoord dat ik geen man-biters kan opvangen, uit humane redenen en om veiligheidsredenen. Er zitten teveel Pitbulls en Pitbullachtigen op een thuis te wachten met minder gecompliceerd en gevaarlijk gedrag; zij verdienen eerst een kans.

Dit is geen gebrek aan liefde, maar een realistische blik op hoe zaken er voorstaan in de huidige tijd en met de huidige controverse omtrent deze ras-soorten.

Je hing op.

En bracht vervolgens jouw hond naar een kennis in de staat Louisiana waar ik wel honden opvang.

Deze “kennis” zag al snel in dat jouw hond niet hanteerbaar was, en het eerste incident volgde. Jouw kennis besloot daarop jouw hond los te laten lopen in de wijk, en belde Animal Control met de mededeling dat er een gevaarlijke straathond in de wijk liep.

Een agent met het hart op de juiste plek heeft met moeite jouw hond gevangen. Met een vangstok. Er was paniek. Jouw hond was bang. Toch heeft deze agent gedaan wat de meesten niet zouden doen; hij bracht jouw hond naar mijn opvangcentrum.

Dit was het moment dat er een aantal puzzelstukjes voor mij op hun plaats vielen.

Je had mij namelijk al gebeld over deze hond. En ik had je toen al verteld dat de meest liefdevolle keuze die je als baas zou moeten maken, deze hond zijn rust gunnen was. Je zou hem in moeten laten slapen. Jij zou de laatste geweest moeten zijn die hem zou aaien. Die hem gerust zou stellen. Die hem liefdevol zou laten gaan.

Nadat jouw hond 2 van mijn vrijwilligers beet, moest ik mijn advies dat ik aan je gaf, omzetten in een besluit dat ook mijn hart brak. Ik moest de liefdevolle en verstandige dierenvriend zijn.

Jouw hond is gestorven aan een vangstok. Want we kregen hem niet rustig. Hij was zo bang dat de enige reactie die hij gaf op onze kalmerende woorden zijn staart tussen zijn trillende poten was. We konden hem niet vasthouden, niet geruststellen, niet aaien. We konden niet waardevols voor hem doen. We konden niets doen om zijn angst weg te nemen.

Pas toen jouw hond zover verdoofd was dat hij ging liggen, heb ik zijn hoofd in mijn schoot genomen, zijn lichaam geaaid, zijn ogen gesloten en hem verteld dat hij naar een betere plek zou gaan.

Al die tranen en onbegrip voor jouw keuze om mij dit te laten doen, heb ik weggestopt. Maar ik ben ook boos. En verdrietig. Want al die tijd dat jij jouw verantwoording bij anderen hebt neergelegd, hadden wij andere honden kunnen helpen.

Je zou je moeten schamen. 
Je moet je schamen tegenover de mensen die gehuild hebben om jouw hond. Je moet je schamen tegenover de mensen die op het moment dat zij deze keuzes voor jouw hond maakten omdat jij te laf was, hun tijd niet aan andere hulpeloze honden konden besteden. Je moet je schamen tegenover de hond die de hulp van mijn dochter nodig had om uit een benarde positie gehaald te worden en die ook mijn hulp nodig had. Mijn dochter moest dit alleen doen. Je moet je schamen tegenover alle dieren die wel een kans op het leven hadden gehad als wij ze hadden kunnen helpen.

De juiste beslissing lag in jouw handen.

Jouw handen hadden jouw hond moeten aaien, jouw stem had hem gerust moeten stellen. Jij had diegene moeten zijn die hem had verlost van het leven op aarde dat hem zoveel angst en pijn opleverde. Jij had hem dit moeten gunnen.

In plaats daarvan ben ik nu diegene die jouw hond heeft gedood.

Besef je wel, dat daarmee ook een stukje van mij is gestorven?

“This is a true story that actually happened yesterday. It just took me until this morning to muster up the right words. And what? Is “kill” too strong of a word for you? Would you feel better if I said “putting him to sleep?” Or how about, “crossing over the Rainbow Bridge?” Let’s just call it like it is, shall we?

And to those of you, who have a dog like this or are in this situation, to dump this responsibility onto other rescues, shelters and veterinarians, shame on you. To watch the staff at my vet’s office, who had only known this dog for minutes….tears in their eyes…..shame on you. To the shelters who try to do the right thing, by networking, moving dogs around when there is no space, etc and forcing them to kill a dog after only days….shame on you. To the rescue groups who are always on the verge of bankruptcy and someone like you dumps on them…shame on you again.

Your dog is gone now. It was my face he saw last. It should’ve been yours. I killed your dog but why does it feel like a piece of me died too?”

Tia Torres