De Hondenvechter

Honden zijn er altijd geweest in mijn leven.
In alle kleuren, maten en rassen. 
Ze bleven lang, soms een hondenleven lang, en soms ook maar heel kort. Omdat ik ze tijdelijk opving, op weg naar een ander of nieuw leven.

Als klein meisje ging ik er regelmatig “vandoor” met mijn asielbastaard Tasja, een kruising Pitbull/Boxer. Van een vishengel en een theedoek maakte ik een knapzak en we haalden met gemak het volgende dorp (4 kilometer verderop) om te gaan picknicken en te fantaseren over een leven zonder zeurende ouders en school waar ik mij stierlijk verveelde.
Schrijver zou ik worden.
“Maar als jij niet oplet, dan komt er helemaal NIETS van jou..” kakelde de leraar.

Nu ben ik schrijver.
Ik schrijf over mijn allerbeste vrienden, over de met pootafdrukken bedrukte rode draad in mijn leven; De Hond.

De Hondenvechter kun je op verschillende manier uitleggen; je hebt mensen zoals ik, die vechten voor een beter hondenleven.
En je hebt mensen die niet vóór, maar met honden vechten. Honden tegen elkaar laten vechten. Een wrede en morbide sport die vaak wordt verdedigt met de overtuiging dat voor sommige hondenrassen, vechten de aard van het beestje is.

Het boek De Hondenvechter gaat over een man die honden met elkaar laat vechten, en over een sterke vrouw die per toeval onderdeel wordt van de praktijken van deze man.
Kan deze vrouw, Olivia, iets doen om deze Hondenvechter te stoppen?
Door net zo hard te knokken tegen het onrecht en een wrede vorm van dierenmishandeling?

Je leest het in mijn boeken De Hondenvechter waarvoor ik de Publieksprijs voor Spannendste Boek 2017 heb gewonnen.

Lieve groet,

Eveline

€ 12,95  Koop nu deel I € 12,95  Koop nu deel II Doctor Death Dog

 

Fragment uit De Hondenvechter deel I

“Mijn opa schilderde altijd rivierlandschappen, en deze plek zoog mij aan alsof mijn lot dat bepaald had.
Ik kan uren genieten van de voorbijvarende vrachtschepen. De rollende steentjes op het strand, de vreemde en grote vissen die aanspoelen. Een meeuw die een visje opvist. De ganzen met hun kleintjes, konijnen die wegschieten over de zanderige vlakten van de uiterwaarden. Tussen de Waal en de Linge ligt het kleine dorpje, met zijn witte huisjes, rieten daken en schapen in weilanden. Dit is het Rivierenland, dit is mijn thuis.”

Het alleroudste graf op mijn begraafplaats, stamt uit 1935. Ik vermoed dat het alleen de steen is die de familie uit Engeland meenam tijdens hun verhuizing naar Nederland. En dat de hond die eronder ligt, veel later is gestorven. Het is een familiestuk. Ooit, meer dan 80 jaar geleden, begroef de Lord zijn trouwe jachthond op het landgoed, en liet deze steen voor zijn oude, grijze vriend maken.

Generaties later besloot een achterkleinzoon de steen in te laden en mee te nemen om als aandenken aan hun familiegeschiedenis te dienen. Toen hun Beagle overleed, begroeven ze hem als één van mijn eerste klanten hier in de Engelse tuin, niet op het klassieke gedeelte, maar achteraf. Daar waar de begraafplaats aan een weiland grenst en waar kruiden groeien. En gras.

Het lijkt al lang geleden, dat ik een hondje op de begraafplaats vond met een boodschap in zijn bek geklemd.

Het kleine witte hondje van de slager en zijn vrouw. Zou ze nog leven?

Ina was al erg ziek toen ze haar hondje moest afstaan. Ik kijk in de richting van de plek waar Nova begraven ligt. Waar wij haar begraven hebben. Eric, Annelies, Robert en Ina. En ik. Na de geschiedenis met Bertus lijkt het alsof we elkaar ontwijken. Alsof we teveel worden herinnerd aan dingen die we niet meer willen weten. Diep van binnen hoop ik dat we elkaar weer zien. In de toekomst. Rein heeft nog weleens gebeld, mij op de hoogte gehouden over Bertus. Maar Bert zit al maanden vast, ik heb wel gehoord dat hij binnenkort vrij komt.

En nu sta ik hier, mijn haren in de wind en een zon op mijn huid.

De zomer komt eraan, het gras is te lang.

En op het graf, het Engelse graf, ligt een envelop. Ik pak de envelop op en draai hem even rond. Geen afzender. Hij is ook niet dichtgeplakt. Ik steek mijn wijsvinger tussen de vrije ruimte en maak de envelop open. Voorzichtig schud ik het vel papier eruit en vouw het open.

Ontmoet de personages

Olivia

Mijn naam is Olivia. Maar ze noemen mij hier Olli.
En eigenlijk is dat -vind ik- een jongensnaam. Het past wel bij mij. Ik ben geboren in een klein dorp, zo'n plek waar iedereen elkaar kent en elk huisje zijn kruisje heeft. Een plek met een kleine supermarkt, één school waar alle kinderen heen gaan en een SRV-wagen. Ik ben verhuisd naar Amsterdam voor de liefde, maar teruggekeerd om te gaan doen wat ik altijd wilde doen. En nu woon ik hier opnieuw. Met als uitzicht de uitgestrekte weilanden, en de dijk waar de Waal tegenaan beukt bij hoogwater en waar het landschap bijna buitenaards aandoet zodra de rivier zijn laagste peil bereikt. Mijn opa schilderde altijd rivierlandschappen, en deze plek zoog mij aan alsof mijn lot dat bepaald had.

Ik kan uren genieten van de voorbijvarende vrachtschepen. De rollende steentjes op het strand, de vreemde en grote vissen die aanspoelen. Een meeuw die een visje opvist. De ganzen met hun kleintjes, konijnen die wegschieten over de zanderige vlakten van de uiterwaarden. Tussen de Waal en de Linge ligt het kleine dorpje, met zijn witte huisjes, rieten daken en schapen in weilanden. Dit is het Rivierenland, dit is mijn thuis.

Tonka

Tonka is een Amerikaans Staffordteefje met een goudgele vacht en witte voetjes. Haar spitse snoet en amandelvormige ogen maken haar vriendelijk en zacht, terwijl het een pittige tante is. Ik ken haar als mijn spreekwoordelijke broekzak.

Ze is klein van stuk, maar gespierd en sterk. Tonka is mijn trouwste vriendin en mijn enige levende gezelschap op de boerderij waar ik 4 jaar geleden een dierenuitvaartcentrum begon.

Bertus

Sommige mensen worden gewoon slecht geboren. Ze hebben geen rotjeugd gehad, geen drugsverslaafde moeder, hebben een vader die van ze houdt, een warm nest om in op te groeien en krijgen alles wat hun hartje begeert.

Ik ben zo’n mens.

Er is nooit een trigger geweest of traumatische gebeurtenis. Op een dag ontdekte ik dat ik een kick kreeg door dieren pijn te doen. Ik begon met spinnetjes doodtrappen, lieveheersbeestjes vermorzelen. Daarna wilde ik meer. Padden, eendenkuikens, de kat van de buurkinderen. Een aangereden duif, een egel die altijd uit het vogelbadje dronk. Ik heb ze pijn gedaan en genoot ervan. Ik genoot van het bloed, ik genoot van hun gekronkel en het meest, het allermeest, genoot ik van hun angst.

Eric

Eric Scholstra, journalist. En zijn oog viel een aantal weken geleden op een oproep op Facebook. Een ouder echtpaar was hun hondje kwijt. Een witte Westy. Hoe suf het ook was, hij besloot voor een nieuwsartikel in onze krant het echtpaar te interviewen. Toen wist hij ook niet dat hij zich al snel in een wespennest zou begeven.

Eveline Wijngaard

“In 2003 schaftte ik mijn eerste Engelse Stafford aan. Voordat ik naar een fokker belde voor een beschikbaar pupje, deed ik onderzoek naar de herkomst en het karakter van dit ras. Na zorgvuldige overwegingen of ik deze hond een goed thuis kon bieden, besloot ik ervoor te gaan. Sindsdien volgde ik elke ontwikkeling op het gebied van de Engelse Staffordshire BullTerriër en de Amerikaanse Staffordshire Terriër. Ik zorgde dat ik lid werd van het online platform, en volgde nieuws op de voet. In de loop van de jaren kwam ik verschillende nieuwsberichten tegen over mishandeling van deze rassen, vondsten van zwaar toegetakelde kadavers waarbij chips en registratiemiddelen werden verwijderd en illegale handel vanuit Polen en andere Oostbloklanden. Langzaam ontdekte ik dat er ook in Nederland een florerende wereld van honden (en hanen) gevechten bleek te bestaan. Eind 2008 kwam ik door toeval in contact met een ex-gedetineerde die mij -anoniem- meer wilde vertellen over de handelswijze van de Hondenvechters. Deze gesprekken heb ik gebruikt om Bertus gestalte te kunnen geven. Bertus is een fictief persoon, maar bestaat wél echt. De echte Bertus heeft inmiddels zijn straf uitgezeten. Of hij nog actief is in de criminaliteit, weet ik helaas niet. Deze interviews met de gedetineerde heb ik gecombineerd met mijn ervaring als begeleider van dierenuitvaarten; Olivia Krul was geboren! Dit boek is geschreven vanuit mijn ervaringen als dierenvriend, (Amerikaanse)Staffordvriend en voortgekomen uit mijn onbedwingbare nieuwsgierigheid en -misschien wel een beetje- lef om verder te durven kijken en vragen dan anderen hebben gedaan.”

Tiel, 15 juni 1980. Al dierenvriend en hondenvriend sinds ze kan lopen. En al schrijfster sinds ze kan schrijven.

€ 12,95  Koop nu deel I € 12,95  Koop nu deel II Doctor Death Dog

 

Een verhaal over

Dierenliefde

Het is een Amerikaans Staffordteefje met een goudgele vacht en witte voetjes. Haar spitse snoet en amandelvormige ogen maken haar vriendelijk en zacht, terwijl het een pittige tante is. Ik ken haar als mijn spreekwoordelijke broekzak. Ze is klein van stuk, maar gespierd en sterk. Tonka is mijn trouwste vriendin en mijn enige levende gezelschap op de boerderij waar ik 4 jaar geleden een dierenuitvaartcentrum begon.

Tragedie

Mijn naam is Invictus en mijn verhaal begint lang geleden. In de krochten van de havens waar achter pallets en containers een illegale Pitt is gebouwd.
Tijdens warme zomernachten verzamelt het schuim van de aarde zich rond de Pitt. Sigarettenrook , schreeuwende mensen en de zware lucht van dure (maar goedkoop ruikende) aftershave vermengt zich met menselijk zweet en dierlijke angst.

Spanning

"Wilde je de politie bellen?", vraagt de man. "Daar zou ik maar even mee wachten." Dan zie ik dat hij de loop van een pistool tegen het hoofd van Tonka houdt. Met een klap gooi ik mijn telefoon op de balie en Tonka probeert op te staan terwijl ze haar staart tussen haar benen klemt. De man duwt haar kop vast tussen onder- en bovenarm in een soort houdgreep. Hij is groot en sterk en het valt mij opnieuw op dat hij niet onder de indruk is van mijn Amerikaanse Stafford. Het moet dus een bekende met het ras zijn.

De Geschiedenis van Hondengevechten

Dierengevechten als vermaak ontstond al in de Romeinse Tijd in de Arena’s en waarschijnlijk al veel vroeger.

Maar tijdens de Amerikaanse Drooglegging in 1920 zocht de onderlaag en de middenlaag van de arbeidersbevolking opnieuw naar een volksvermaak en een manier om ondergronds (dus in de illegaliteit) alcohol te kunnen nuttigen, te kunnen gokken en weddenschappen afleggen.

Hierbij werd gewed op gevechten tussen o.a. hanen en honden. Deze trend sloeg tijdens de grote volksverhuizing vanuit Ierland en Het Verenigd Koninkrijk over naar Europa. De moedige Staffordshireterriër, een kruising tussen de Bulldog en Terriër (waarschijnlijk de Fox of Jack Russell) had zich al bewezen als uitmuntend rattenjager door zijn enorme drive en doorzettingsvermogen. In de Ierse en Engelse vechtringen werd de Staffordshireterriër dan ook ingezet om te vechten tegen ratten. Later werden er gevechten waarin in honden tegen elkaar vochten georganiseerd. Hierin gingen grote sommen geld om en de gevechten vonden vaak plaats op afgelegen gebieden in de voorsteden van grote industriesteden.

De grote vechters en fokkers begonnen zich steeds meer te richten op het fokken van honden die niet hondtolerant waren, maar daarentegen zéér betrouwbaar naar mensen waren. Een beroemde quote uit die tijd is van de vrouw van een fokker die het volgende antwoord gaf op de vraag van een bezoeker waarom ze toch altijd de honden met een klauwhamer voerde:

“De eerste Stafford die naar mij gromt terwijl ik ze voer, sla ik zonder twijfel zijn hersens in.” Agressie naar mensen -en specifiek ook naar kinderen- was zéér ongewenst en deze honden moesten hun ongeschiktheid dan ook bekopen met de hoogste prijs; de dood.

Anno nu kunnen we ons niet meer voorstellen dat mensen het leuk vonden om te kijken naar dieren die tegen elkaar vochten tot de dood, of fokkers die op een nogal grove manier hun roedel ontdeden van ongeschikte dieren, maar toen was dit heel normaal. Men kende dieren nog niet zoveel gevoelens toe als dat we dat nu doen.

Anno 2016 heeft de schimmige wereld van de hondengevechten zich helemaal verplaatst naar de onderwereld en hangt veelal samen met andere vormen van criminaliteit. In Nederland is er niet veel bekend over hondengevechten, al weten we wel dat het bestaat en dat het -jammer genoeg- aan populariteit wint.

Een bekende zaak waarbij een beroemde Amerikaanse sporter werd betrapt op het misbruiken van honden voor gevechten is de Michael Vick-zaak.

Hierbij de link naar de website van de documentaire

Deze documentaire gaat vooral in op de kracht van de honden om te rehabiliteren en de daaraan samenhangende tolerantie naar mensen toe. De Pitbull is één van de meest makkelijke te rehabiliteren hond vanwege zijn grote vergevingsgezindheid en loyaliteit naar mensen toe. Een verantwoordelijke eigenaar moet deze mensenliefde NOOIT verwarren met dierenliefde.

Blog

Contact

Omdat ik graag voor een beter leven voor honden strijd, heb ik deze pagina ingericht voor honden die bijzondere aandacht nodig hebben. Ze hebben een bijzonder verhaal, zijn door omstandigheden op zoek naar een ander baasje of zitten al jaren in het asiel zonder dat er interesse voor hen is.

Ken of heb jij een hond die op deze pagina thuis hoort?
Stuur mij gerust een e-mail via: evelinewijngaard@gmail.com

Heb je hulp nodig bij bemiddeling, het opstellen van een contract voor herplaatsing of wil je samen met mij een adoptieproces doorlopen? Ook dan kun je contact met mij opnemen.