Ken je dat?
Dat gevoel. Dat de wekker gaat, of je telefoon want dat is modern, en dat je opstaat. De dekens van je afslaat. Even bibbert van de kou. Dat je de slaapkamerdeur opent, de lichten aandoet (vroeger moest ik eerst de donkere trap af om de lichten aan te doen, maar nu heb ik Philips Hue en bedien ik lampen met mijn I-phone en ook nog eens in heel veel kleuren, maar ik wijk weer af – sorry)…
Opnieuw.
Je staat dus op, slaat de dekens terug en zet je voeten op het koude hout van je slaapkamervloer. Je schuift wat met de lampjes op je I-phone en er komt een Tropische Schemering op in de woonkamer. Als je de trap afloopt, hoor je ze ademen. Rustig. Ergens knort er iets. Zodra ze je horen tillen ze hun koppen op, knipperen met hun ogen en strekken hun poten uit. Langzaam laten ze zich van de bank afglijden en sloffen, nagels die krassen over de vloer, in de richting van de trap. Als je de laatste trede bereikt, staren er 2 paar ogen en een koppel glanzende, zwarte neuzen naar je. En als je pech hebt, dan duwen ze die koude, natte dingen tegen je tenen. Of tegen je been.
En dan zak je door je knieën, krijgt een poot op je bovenbeen en er wordt zachtjes tegen je wang geademd. Het is ochtendadem, maar het maakt niet uit. Het geeft ook niks dat je blauwe plekken in de vorm van hondenpootjes op je bovenbenen hebt staan. Het is goed.
Je laat de zachte, fluwelen oren door je vingers glijden en aait de grote, warme koppen. Als je naar de keuken gaat, dan trippelen er pootjes achter je aan. Een buik wordt tegen je scheenbeen gedrukt en een staart maakt koude wind. Je kent ze door en door en zij kennen jou. Ze wachten, netjes op een rij, in de keuken terwijl je je koffie inschenkt. Als je op de bank gaat zitten, gaan ze op je voeten liggen, soms springen ze erbij. Hun kloppende hartjes tegen jouw kloppend hart. Hun lompe kop tegen de onderkant van jouw hete koffie zodat die gloeiend in je pyjamabroek druppelt. Dat je opspringt en zij ook, maar niet om de vlek weg te poetsen met een vaatdoekje, maar om de koffie van de vloer te likken.
Dat je weet dat ze opspringen zodra ze kindervoeten op de trap horen. Dat iedereen begroet wordt alsof ze jaren op wereldreis zijn geweest. Altijd blij, nooit boos of sjacherijnig. Of je nu wakker wordt, de was hebt opgehangen, 5 minuten een boodschap hebt gedaan of 10 dagen naar Zuid Frankrijk bent geweest.
Je kent hun geur, hun grappen. Je weet hoe ze hun eten willen. Dat je eerst de riem om moet doen, en dan pas je schoenen aan. Omdat ze anders niet kunnen stilzitten. Dat ze het liefst hun eten na het eerste rondje krijgen, dat ze van Ambient en niet van Hardrock houden. Dat ze altijd gelijk hebben als ze sommige mensen stom vinden. En niks begrijpen van honden op t.v. Dat ze om zichzelf moeten lachen als ze onder een deken door de kamer wandelen, en tegen de bank opbotsen. Dat ze een nest bouwen in je bed, en je schrikt als je het opschudt.
Er zijn mensen die niet snappen, hoe het is om een hond als vriend te hebben.
Ik vraag mij af, hoe het is. Om alleen de trap af te moeten lopen. Geen kop, geen neus. Geen pootjes op het hout. Je koffie alleen drinken. Geen blauwe plekken op je bovenbeen.
Wat een leeg bestaan moet dat zijn. Geen liefde voor dieren. Alleen is maar alleen.
€ 2,00 – Koop het E-book De verhalenbundel Door pootjes gedrukt