Roushka; een bijzondere reis door het leven van een zwerver

Spanje, 22 september 2016

De zon schijnt en er waait een koele zeebries het strand op. Het zeeklimaat -de Middellandse Zee om precies te zijn- heeft de juiste temperatuur voor een oude hond als ik. Als ik naar mijn spiegelbeeld kijk, als ik tuur in de rustige golven en de bodem kan zien, dan zie ik het gezicht van een oude, grijze hond. Een hond die lang niet altijd zo gelukkig en tevreden is geweest. Een hond met een verhaal. Een bewogen en ruig levensverhaal.

Mijn leven begint op de straten van Ronse, maar omdat ik niet veel meer weet van die tijd behalve angst voor kranten, harde stemmen en mannen, zal ik daar niet teveel over uitwijden. Mijn leven begint in Dierenasiel De Helpende Pootjes. Waar ik terechtkwam als zwerver en uitging als zwerver. Want ook al begon mijn weg naar de vrijheid met de ondergang van dit asiel, ik was nog niet op mijn bestemming. Maar dat wist ik toen nog niet.

Wortegem Petegem, januari 2011

Na jaren van goede bedoelingen, maar totale persoonlijke chaos moet Sonja haar dierenasiel sluiten. Het oordeel is onverbiddelijk; alle dieren staan op straat en voor wie geen huisje wordt gevonden, volgt euthanasie. Een besluit dat door de dierenarts die het asiel helpt met de medische verzorging gemaakt wordt is onverbiddelijk en weinig tot niet onderbouwd; ik moet dood. Hieronder mijn vonnis in een brief uit januari 2011 (het asiel had toen al te horen gekregen van het ministerie dat het moest sluiten) met meerdere bevindingen van dierenarts Jeroen, wiens naam ik niet volledig zal optekenen omdat hij -nog- niet weet van mijn bijzondere levensverhaal.

Bedrijf:Dierenasiel de helpende pootjes

Bergstraat 6

9790 Wortegem Petegem

Zaakvoerder:

Sonja Vleurick

Datum:

25 januari 2011

Bevindingen en opmerkingen:

Het is evenwel aan mij als dierenarts noch aan de zaakvoerder duidelijk of:

1)      De identificatie van katten nu reeds verplicht werd in asielen gezien de zeer gebrekkige communicatie hierrond

2)      Identificatie chips mogen aanwezig zijn op het asiel zelf in niet afgesloten toestand; dus in principe toegankelijk voor niet-dierenartsen. Zo dit niet toegelaten is stel ik mij de vraag waarom dat de betreffende firma deze chips dan opstuurd naar het asiel en niet naar de contractdierenarts.

Er werd eveneens afgesproken dat Roeska (X- amstaff) dient te worden ingeslapen.

 Hoogachtend,

 Jeroen 

Dierenarts

Vakdierenarts gezelschapsdieren

Dat inslapen, dat is er met een flinke portie geluk en de juiste mensen op mijn pad niet van gekomen. Ik heb niet begrepen waarom er precies werd afgesproken dat ik dood moest. Ik was niet agressief, niet boos op mensen -ondanks alles wat mij was overkomen en de klappen die ik had gekregen- ik was bang, rustig en timide. En ik sleet mijn dagen in een asiel dat nog maar net het hoofd boven water kon houden. Tot die dag dat het vonnis werd uitgesproken en het asiel moest sluiten. Er was één iemand, die een klein berichtje op een Staffordforum plaatste. Haar naam was Aurélie, en ze plaatste regelmatig oproepen voor herplaatsers uit België op dit forum. De reacties op haar verzoeken waren standaard; het waren er 0. Ze werden niet eens gelezen.

Maar toen was er een forumlid dat zo nu en dan door de herplaatsers scrollde, reageerde of zich verbaasde. Zo nu en dan een reactie plaatste. Eigenlijk nooit op de oproepen uit België, maar dit keer las zij de advertentie wel. En nog een keer. En een dag later nog eens. Vier honden zochten een onderkomen, anders volgde de spuit. Vier honden, vier Staffords. Vier honden met een onbekende geschiedenis afkomstig uit België. En als door een Hogere Macht aangezogen, besloot deze lezer te reageren. En ik ben nog steeds blij dat ze het deed.

De Reis naar België – Eve

Tiel, 11 maart 2011

Het was maart 2011, koud, nat. Zoals ik altijd deed struinde ik over het internet. Voerde gesprekken met liefhebbers van de Stafford en begon met het plaatsen van mijn hersenspinsels over hondenavonturen. Ik keek weleens tussen de oproepen voor nieuwe baasjes, maar omdat ik niet op zoek was, was er geen advertentie die mij écht opviel. Tot die ene dag, dat ene moment. Aurélie plaatste een noodkreet; een asiel in België sloot haar deuren en de overgebleven honden -alle vier Staffords- zouden geëuthaniseerd worden. Er had zich nog nooit een geïnteresseerde gemeld, het lot van de vier honden was al bezegeld. Tenzij.

Tenzij iemand over zijn of haar hart zou strijken. En ik las de advertentie, en nog een keer. En terwijl mijn hersenen op volle toeren werkten, nam ik een besluit. Voor deze ene keer zou ik -Eve- eens iets goeds doen. Ik legde het probleem aan mijn vriend voor, en mailde Aurélie. Geen twijfel meer; we gingen deze honden redden.  

Ik sloeg de handen ineen met medeforummer Mick, en we spraken met de dames uit België af op een parkeerplaats net na Antwerpen. Het werd een emotioneel afscheid voor onze nieuwe Belgische Vrienden die met hart en ziel hadden gehoopt op een goede afloop voor hun viervoetige vrienden uit het asiel. Mick en ik namen drie van de vier honden mee; Baldo, Milan en Roushka. Het vierde teefje, de Amerikaanse Stafford Chiva vertrok vanaf de parkeerplaats Kalkeren naar haar tijdelijke thuis; Staffs Only in Kwaadmechelen.

Fragment uit de dankbrief van Christa DeRijcke, inspecteur van Dier en Welzijn België;

Deinze (B), 15 maart 2011