Ze leerden elkaar kennen -hij was al 5 jaar, en zij pas 0 dagen- en het was liefde op het eerste gezicht. Hij likte haar bolle wangetjes en zij prikte met haar vinger in zijn neus. Met die 2 gebaren was een verbond gesloten, waar ik als mama zelfs niet tussen kwam. Al kende ik hem al vanaf het moment dat hij zijn ogen opende en zijn kleine puppennagels in mijn vel boorde. Ik kende hem al toen hij nog zijn hondenbaby-adem in mijn gezicht blies, de geur van zijn moeders melk prikkelde warm in mijn neus.
Ik kende hem al toen hij tussen zijn broers en zussen scharrelde. Ik kende hem al toen hij zijn eerste blaf liet horen. Schel, kort en krachtig in een hoekje van de werpkist. Ik weet nog die dag dat hij de tuin in hobbelde, een dennenappel in zijn bek geklemd. Ik weet nog dat hij voor het eerst zijn pootje optilde, en dat ik klapte en juichte en hem optilde –zo hoog in de lucht!- en hij kwispelde met die maffe staart, met dat kleine witte puntje eraan.
En we juichten samen -hij en ik- toen zij voor het eerst opstond. Op die mollige beentjes, luierkont. Handjes in de lucht en een lach op haar gezicht. Samen blokken stapelen en dat hij dan alles omgooide, en een Duploblokje tegen zijn kont aankreeg omdat zij boos werd en er eentje achter hem aansmeet.
Dat was toen.
Zij werd groter en hij werd ouder, en terwijl haar mollige beentjes lang en slank en bruin werden, werd zijn vacht grijzer, zijn pootjes krommer. En zijn ogen kleurden blauw van de Oude Hondenstaar. Maar elke dag maakte zij tijd voor hem, gooide een bal, trok aan de flos en verstopte snoepjes in alle hoeken van de kamer. En als het slecht weer was en de regen tegen de ramen kletterde, dan zaten ze samen in de televisiestoel. Zij een duim in haar mond en hij zijn kop op haar schoot. En zo verstreken de jaren.
De dag kwam dat ze naar school toe ging, voor het eerst op haar eigen fiets. Hij staarde haar na vanuit de deuropening en keek tot het rode rugtasje de hoek omging. En dan ging hij liggen in zijn mand voor de deur. Totdat ze thuiskwam met verhalen, vriendinnen en de korstjes uit haar lunchtrommel.
De jaren vlogen voorbij.
En toen was daar het telefoontje. Zij zat op school en ik op mijn paard. “Hij staat niet meer op….” waren de woorden. Ik wist het; het moment is daar.
Als kind heb ik het zelf meegemaakt. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat ze er zijn. De vierpotige vrienden uit je jeugd. Waar je geheimen tegen verteld, mee knuffelt en soms, heel soms ook je verdriet tegen uit. Kleine mensenproblemen, zeikende ouders, ruzie op school en je beste vriendin. Alles kon je kwijt in die luisterende oren. Nooit erbij stilgestaan dat ze ooit gaan.
Ze kwam uit school en ze kroop onder de tafel, waar jij lag. Stil, levenloos. Alle blijdschap uit je ogen, je grijze poten koud op het laminaat. Haar kleine hand met de rode nagels op jouw buik, haar wang tegen jouw bek. Zwijgend ging ze zitten in de auto, jij sprong naast haar. Alsof je zeggen wilde; alles blijft gewoon. Maar als moeder wist ik dat het ging komen; het eerste, échte kinderverdriet.
De lessen die je leert in het leven, afscheid nemen van je beste vriend. Het was niet makkelijk, ze wilde niet mee. Ze keek je aan en streelde je kop. Stil sloot ze de deur van de spreekkamer, ging zitten op een stoel. Nog één blik door de kier van de deur. Dit was het afscheid, het was genoeg.
Dag Bikkel.
In je blikje, op de plank. In de woonkamer. Boven de loungebank van Bo en To, haar lieve vrienden. Maar jij. Ze vergeet jou maar niet. En jij haar ook niet. Dat weet ik. Je verschijnt in tekeningen en in verhalen en laatst viel jouw blikje ook nog van de plank. Omdat zij je nog even wilde aanraken, maar het ging te lomp. En een beetje te hard. En toen hebben we verschrikkelijk gelachen en daarna gehuild en elkaar verteld hoe leuk je was. Ik vond dat we je moesten laten gaan, op de plek waar jij het liefste was. De plek waar je rende, waar je zwom, waar je die enorme vis uit het water haalde. Waar je door het zand rolde, waar je gaten groef. Waar we altijd hard voor je wegrenden omdat je het grappig vond om je uit te schudden vlakbij ons.
Zij begon heel hard te huilen, kon het niet nog een week, of misschien een dag? Maar je staat al 2 jaar op je plekje, en ik voel dat het tijd is om vrij te laten. We houden je gevangen in je blikje en in onze gedachten ben je vrij. Maar de as van jouw lichaam, die hoort op de wind en langs de Waal.
Dus we zagen hoe de wind je meenam, terwijl de zon oranje onderging. De lucht kleurde helblauw en de maan kwam op aan de horizon. De fuut zong een lied en de eenden deden mee. In de verte graasden koeien en het paard dronk uit een plas.
En ik weet zeker dat je hebt gezien, hoe Fiene de maan probeerde te vangen. Hoe de avond de kleuren vervaagden, en dat je weet dat jij altijd zult blijven bestaan.
Grijpt de manier van schrijven van Eveline jou aan?
Koop dan nu het boek De Hondenvechter en laat je meeslepen in dit aangrijpende op waarheid beruste verhaal.