Harrie

Je denkt dat alle hoop verloren is
Maar dat is niet zo
Jouw hoop zakte door jouw hart
En je kunt het niet meer vinden
In die kelder, donker en koud
Graaf dieper, graaf verder
In je hart
Het is een simpel proces
Liefde
Hou van jezelf, vergeef jezelf
Zonder eigenliefde en vergiffenis
Kun je anderen niet vergeven
Mensen zijn nooit volmaakt
Ze maken fouten en verdienen vergiffenis
Zodat ze verder kunnen, op zoek naar hun doel
Graven
Zoeken
In de naam der liefde
Hou van jezelf en dan van anderen
Geef om jezelf, vergeef jezelf
Maak die reis, de zoektocht naar liefde

Liefhebben begint met vergeven

Oktober, Harrie

Ik zag je lopen. Denk ik. Terwijl ik mijn handen om mijn blikje bier klemde en rilde van de koude oktoberwind die tussen mijn wollen trui blies. Mijn ribben pijnlijk liet verkrampen. Terwijl ik het bier naar binnen goot. Ik heb niet zoveel heldere dagen meer, hier op straat. En drank is de enige verdoving die ik vind voor mijn pijn. Maar ik zag je dus lopen met die frisse, vlotte mevrouw. Je had een halsband om, gloednieuw. Met een legerprint erop. En het stond je verdomd goed moet ik toegeven.

Ik zag je voor het eerst. In de mand, met je broertjes en zusjes. Je was een kado voor ons, ons gezin. Van het warme hondennest, naar de warmte en liefde van ons mensengezin. Weet je dat nog, Harrie? Zo noemde ze jou. Ik vond het een maffe naam voor een pup, maar zij vond het zo leuk. Ik geloof dat ze het op de televisie had gezien. Zo’n kinderprogramma waar jullie naar keken. Samen. Onder een dekentje op de bank.

Och. Harrie. Wat heb je mij getroost. Die dag. Die verschrikkelijk dag die ik probeer te verdrinken. Hoeveel jaar al? Ik ben de tel kwijt. Tranen heb ik gehuild in jouw nek, mijn voeten gewarmd aan jouw vacht. in dat koude en lege huis. Geen kindervoeten meer op de houten vloer, geen stemmen meer die een nieuwe dag inluiden, geen hete koffie op de keukentafel en warme handen die mijn wangen pakten en mijn lippen zoenden. Alleen stilte. Het was alsof het leven stilstond. 

Een ongeluk, zeiden ze. Of misschien het lot. Straalbezopen was de man, die mijn vrouw en kind doodreed. Die ochtend. In oktober. Agenten met hun pet in de hand geklemd, meelevende blikken. Handen op mijn schouder en de wind die door het huis joeg. Verscheurd. Letterlijk. Alsof iemand mijn hart uit mijn borst had gerukt.

En toen kwam de verwaarlozing. Ik weet het. Harrie. En de drank. God, ironie. De drank die mijn pijn zou moeten verzachten. Dezelfde drank die mijn leven verwoestte. Alles ging op aan de drank. Het geld voor de hypotheek, het gas, water en licht. En voor hondenvoer. Eerst vonden mensen mij nog zielig, daarna werden ze boos. Terecht.

Vergeef mij, Harrie. 

Het was weer oktober. 365 dagen van leegte verstreken, het huis verkocht door de bank. We branden een kaarsje voor hen onder de brug. En ik trok nog een biertje open. De wind joeg door mijn wollen trui, en kondigde een koude winter aan. Ik heb toen een besluit genomen. Jouw deken, het laatste blikje voer. De tennisbal. Ik stopte alles in een tas van de supermarkt en we liepen samen naar het asiel. Het was donker, het licht van de lantaarns scheen op de straat. Ik keek naar onze schaduwen, jij en ik. Zij aan zij. Een silhouet van wat we ooit waren, Harrie. Maar vanaf toen zou het beter voor jou worden. Harrie. Echt.

Ik bond je vast, jij keek mij aan. Ogen, begrijpend en toch verward. Je blafte. Ik keek om. Zwaaide, jij sprong op en neer aan je riem, worstelde. Ik ben doorgelopen en heb niet omgekeken. Dag Harrie. Ik moet dit alleen doen.

Daar loop je. Aan een nieuwe riem. Je vacht glanst weer, geen kale plekken. Je ziet er gezond uit. Ik zie hoe je naast haar trippelt, hoe je oren wapperen op de oktoberwind. Zij met een tas, vol voer. Een het avondeten, natuurlijk. Op weg naar een warm nest. Zoals het hoort. Een mand bij de haard. Ik zie hoe jullie de straat oversteken, recht op mij af. Zij steekt haar hand in haar zakken, en jij spitst je oren. Je ogen beginnen te glanzen en je trekt aan je riem. Piepend, kwispelend. Uit haar hand glijdt een muntje, warm. In mijn hand. Maar ik voel het niet. Ik voel jouw vacht, jouw warmte. Ik zie het in je ogen. Ik slik mijn tranen weg en bedank de dame. 

Niet voor het muntje, maar voor jouw leven. Voor wat je nu hebt, Harrie.

Jij hebt mij vergeven. Nu is het tijd, dat ik mijzelf vergeef.

Grijpt de manier van schrijven van Eveline jou aan? Koop dan nu het boek De Hondenvechter en laat je meeslepen in dit aangrijpende op waarheid beruste verhaal.

€ 12,95 – Koop het boek Lees het boek