1997 – De Regeling Agressieve Dieren is nog steeds actief

De rechter slaat het dossier dicht, en schuift zijn kleine bril recht op zijn neus. Legt zijn handen op zijn bureau en denkt na.

De lijst met uiterlijke kenmerken is duidelijk, zo duidelijk als maar kan. Deze hond, deze reu voldoet aan alle kenmerken van een Pitbull. En een hond met deze kenmerken, is volgens de wet een gevaar voor de samenleving.

De hond zelf heeft niks gedaan, weet de hond veel dat hij de verkeerde kop, de foute staart, een lichaam dat volgens de wet het Kwaad belichaamt heeft. Die hond weet van niks, die is geboren, die is opgevoed. Die heeft buitengespeelt, op de bank geslapen. Een cursus gevolgd. De hond heeft een gezin, kinderen, vrienden. Die hem missen omdat hij zomaar van de straat werd geplukt door een man met een uniform.

De rechter slaat het dossier dicht.

En met het dossier en zijn oordeel, sluit hij ook de periode van leven voor de hond af.

Nog geen 20 uur later opent een medewerkster van het asiel de kennel, schuift de deur open en laat de riem met halsband zien. De hond kwispelt -ze kwispelen altijd- want hij denkt dat er iets gaat gebeuren, dat hij naar buiten mag. Dat er gespeeld gaat worden. De dagen in de kennel zijn lang en er gebeurd niets en de momenten dat de riem tevoorschijn komt zijn spaarzaam.

De meeste honden lopen mee, het hoofd nieuwsgierig opgeheven naar de begeleider. De ogen en oren alert. De staart -vaak- kwispelend. Die kwispelende staarten blijven door het hoofd van de asielmedewerkster spoken, ’s nachts als het donker is. Als ze alleen in bed ligt en het duister haar omringt.

Ook deze hond loopt mee.

Samen lopen ze de gang door, langs andere kennels. Sommige met een bewoner, anderen leeg. Er galmt een blaf tegen de betonnen muren en de poten tikken op het linoleum. De hond spitst zijn oren en drukt zijn neus tegen de hand van zijn verzorgster.

Ze trekt haar hand snel weg.

Aan het einde van de gang is een deur, en dat is ook het moment dat de hond stopt, zijn staart laat hangen en aan de riem begint te trekken omdat hij terug wil naar zijn kennel. Terug naar zijn gevangenis. Terug naar nog een dag leven. Maar zijn leven eindigt voorbij de deur. De hond wéét dat.

Ze weten het op de één of andere manier allemaal.

De hond zal meegetrokken worden terwijl hij zijn poten in het linoleum probeert te zetten, zich verzet. Zijn nagels zullen krassen maken, zijn achterhand zal wegglijden. Zijn ogen draaien alle kanten op en zijn flanken gaan hevig op een neer van angst. Er zullen meer mensen komen om te helpen, mensen op werkschoenen en in overals. Ze zullen niet rustig praten, ze zullen schreeuwen. Sommigen verliezen na 5 minuten vechten om de hond op de tafel te krijgen hun geduld en beginnen te schreeuwen, of erger; te slaan.

Als de hond eindelijk op de tafel ligt, zal hij een muilkorf om krijgen. Voor de veiligheid en omdat hij zo wilde vechten voor zijn leven. Niemand zal hem aaien, niemand zal geruststellende woorden spreken. Niemand zal hem troosten.

Niemand.

Zijn baasje zal er niet bij zijn, zijn baasje heeft hij al maanden niet meer gezien. Alleen maar vreemde mensen en vreemde geluiden en vreemde andere honden. Ze zullen geen afscheid van elkaar kunnen nemen.

De dierenarts die hem zal euthanaseren -want dat is wat de Officier Van Justitie wil en die wil is door de rechter gehonoreerd- zal een brok in zijn keel wegslikken terwijl hij de naald met euthasol vult en klaarlegt. Hij zal met koude handen de trillende poot vastpakken en het stukje haar wegscheren waar de ader zich bevind die dik genoeg is voor de naald. Hij zal de naald in de poot steken en wachten tot het middel zijn werk doet, als de hond langzaam wegzakt zal hij controleren of het hart klopt en zijn stethoscoop op de borst van de hond leggen. Hij zal duizend-en-één dingen denken en er zullen heel veel gedachten door zijn hoofd schieten over deze zoveelste keer dat hij een gezonde hond moet laten inslapen.

Een onschuldige hond.

Niet schuldig aan een misdaad.

Veroordeeld voor wat hij is.

Gedood om wie hij is.

Zonder iets verkeerd te hebben gedaan.

Het lichaam van de hond zal in een zak worden gestopt, de zak zal in de vriezer worden gelegd. Bij de andere zakken, gevuld met verkeerde lichamen -verkeerd volgens de wet- niet gevuld met verkeerde honden. Niet gevuld met misdadigers. Niet gevuld met schuld, maar met onschuld. Met menselijk falen. Een falende wet. Het lichaam van de hond zal bevriezen, verstillen in de tijd. Totdat de oven van het crematorium de hond vernietigd, vlammen die eten en het verkeerde lichaam zal veranderen in as.

En alles wat overblijft, zijn foto’s en herinneringen. Niet aan een foute hond, maar aan een fout uiterlijk.

Over de RAD en zijn handhavers:

Mathijs Schilder, gedragsetholoog verbonden aan de UvU in een interview met De Volkskrant, 1999 over de RAD:

‘Het verbieden van hondenrassen heeft geen zin’, zegt de 48-jarige etholoog. ‘Blijkbaar is er een groep mensen die graag een stevige en pittige hond wil. Door een juiste selectie bij de fok is van elk dier een agressief exemplaar te maken. Zelfs van een dashond of een dalmatiër..’

Bron: https://www.volkskrant.nl/archief/een-schop-naar-een-pittige-hond~a541299/

• Een deskundige stelt in dit interview in eigen bewoording dat het verbieden van rassen GEEN zin heeft. Waarom wordt er dan opnieuw een lijst met “gevaarlijke” rassen samengesteld?

In Trouw, juni 2008, kort na de bevriezing van de RAD:

Schilder doet al jaren onderzoek naar het gedrag van honden. De meeste dieren die hij ziet, zijn agressief, angstig of hebben problemen met de zindelijkheid. Een ’paar keer per jaar’ vormt de agressie van een in beslag genomen hond een serieus probleem, waar geen therapie tegen opgewassen is. Dan adviseert hij het beest te laten afmaken.

Pitbulls zag Schilder eigenlijk nooit langskomen, zegt hij. Dat is logisch. Wanneer de schouwers van de Algemene Inspectie Dienst (AID) constateerden dat een hond voldeed aan het profiel van een pitbull-achtige, volgde de dood. Daar hoefde geen gedragsdeskundige meer aan te pas te komen.

Bron: https://www.trouw.nl/home/pitbull-terug-naar-de-pop-en-de-kunsthand~abe643f5/

• Ten tijde van de RAD werd een hond met specifieke, als “gevaarlijk” geclassificeerde uiterlijke kenmerken, gedood zonder dat gedrag werd meegenomen in de beoordeling.

Evaluatie RAD, rapport Hondenbeten in perspectief, 2008

Het objectief berekende risico slachtoffer te worden van een ernstig bijtincident is klein. De kans om ernstige verwondingen op te lopen bij doe-het-zelven of sporten is veel groter, maar toch lijken hondenbeten als bedreigender te worden ervaren. Dit hangt waarschijnlijk samen met het onvrijwillige karakter van bijtincidenten en met het zich bedreigd voelen in de openbare ruimte. Daarnaast beïnvloedt publiciteit over dodelijke ongevallen met kinderen de maatschappelijke perceptie van onveiligheid. Eventuele maatregelen moeten niet alleen zijn gericht op het terugdringen van bijtincidenten, maar ook op het daaraan gerelateerde gevoel van onveiligheid bij de burgers.

Bron: http://edepot.wur.nl/118572

• De Commissie van Wijzen erkend de rol van de media als het aankomt op het aanwakkeren van angstgevoelens met betrekking tot specifieke rassen. Waarom wordt de nieuwe wet dan gestaafd op media-cijfers en opnieuw een aangewakkerd onderbuikgevoel?

Willen wij terug naar 1993-2008 waarin individuen, beoordeeld worden op hun ras? Of veroordeeld worden omdat de maatschappij is verteld dat zij bang moeten zijn voor deze honden? Willen wij dat honden worden getest met een niet-gevalideerde gedragstest (zie commentaar Dr. Schilder, de testen kunnen niet gevalideerd zijn omdat honden niet terugkeerden in de maatschappij) en daaraan de hoogste straf verbinden als een hond niet slaagt?

Willen wij een wet die wordt gehandhaafd en geformuleerd door een select groepje mensen die onafhankelijke partijen actief weert van inspraak?

Nee, dat moeten wij niet willen.

Denk aan de RAD en zijn slachtoffers (vanaf 2001 tot 2007 in totaal 1937 volgens het rapport Commissie van Wijzen uit 2008) die zijn gevallen. Laat hun dood niet zinloos zijn. Het rapport uit 2008 dient geëvalueerd te worden, maar toch kiest de overheid ervoor om voor de tweede keer de fout te maken om specifieke rassen te veroordelen op onderbuikgevoel, niet op eerlijk en onafhankelijk onderzoek.