Ben ik gerechtigheid? Ben ik een duister moraal? Ben ik dát wat jouw meest weerzinwekkende wensen doet uitkomen?
Het maakt mij niet uit hoe jij mij noemt.
Ik ben hier.
Ik ben hier en ik ga niet weg tot ik mijn taak heb uitgevoerd. Zoveel vragen, zoveel daden te verrichten. Zijn het goede daden, of juist slechte? Moet je Kwaad met Kwaad vergelden? Ben ik het Kwaad?
Noem mij maar hoe jij wil.
Sommige mensen houden zoveel van hun dieren. Die koesteren zoveel liefde, zoveel warmte voor alles wat leeft. Zij maken de moeilijke keuzes, de harde keuzes. Zij kiezen voor een droge boterham als zij hun vriend op poten en met haren maar goed kunnen voeden.
De mensen die hun armen spreiden en hen opnemen. Of ze nu pasgeboren of oud zijn. Of ze nu beschadigt zijn, of een onbeschreven blad. Knap, lelijk. Met een staart die niet klopt of een poot die mankt. Een hond die nooit prijzen zal winnen of de kat die alles wint. De sportieveling en de bankhanger.
De mensen die willen begrijpen dat niet alles aan het dier “maakbaar” is. Die een trauma accepteren, die verder gaan dan alle anderen om te snappen en aan te passen. De mensen die samenwerken met hun dier, die het mooie dingen leert zoals speuren, springen of behendigheid.
Zij zijn de mensen die op het moment dat hun vriend, hun vriendin, hun trouwe metgezel voor een aantal jaren in dit leven, kiezen voor hun welzijn. De mensen die hun hond, ziek en oud, vergezellen op hun laatste ritje naar de dierenarts. Met het autoraampje open en de wind over hun vacht. Die mensen die durven te kijken in ogen, durven te voelen hoe lichamen soms oud worden, opraken, of hoe een opgelopen trauma het leven van een onschuldig dier opvreet. De levenslust vernietigd.
Deze mensen brengen het grootste offer. Zij verkiezen hun eigen verdriet boven dat van hun hond. Of kat. Of paard. Zij vinden dat hun tranen en hun gemis niet opwegen tot de lijdensweg die hun trouwe metgezel te wachten staat. Zij huilen liever een miljoen tranen, liggen liever honderd nachten wakker en bezoeken liever jaren een graf of bewaren een asblik dat hen herinnert aan hen die jaren, of soms maar maanden met hun mochten meelopen in het leven dan dat ze hun dier nog langer pijn zien lijden. Of het nu geestelijke, of lichamelijk pijn is.
En er zijn anderen.
Er zijn anderen die aan bomen binden. Er zijn anderen die schoppen, slaan. Soms zelfs steken. Er zijn anderen die uithongeren, opsluiten. Er zijn anderen die eindeloos nieuwe dieren geboren laten worden uit één dier. Tot het op is. Er zijn er die laten vechten tot de dood. En dan gooien ze het weg. Als een voorwerp. Er zijn er die zelfs na de dood geen respect hebben voor het leven van een dier. Die laten het achter, stoppen het in een zak. Gooien het in een bos, of in het water. Er zijn er die hen in kooien of koffers opsluiten en aan hun lot overlaten. Zonder liefde. Zonder iets.
Voor jullie ben ik er.
Die anderen.
Het Kwaad.
Ik ben er. En ik kom eraan. Ik vind jullie. Ik zie jullie namen, verstopt in nieuwsberichten. Ik vind jullie veilige plekken, omdat er meer zoals ik zijn.
Ik ben er. En ik sleep jullie door de Hel waar jullie de Onschuldigen doorheen hebben gesleept.
Ik ben er.
Dr. DeathDog