Fragment uit De Hondenvechter deel I

“Mijn opa schilderde altijd rivierlandschappen, en deze plek zoog mij aan alsof mijn lot dat bepaald had.
Ik kan uren genieten van de voorbijvarende vrachtschepen. De rollende steentjes op het strand, de vreemde en grote vissen die aanspoelen. Een meeuw die een visje opvist. De ganzen met hun kleintjes, konijnen die wegschieten over de zanderige vlakten van de uiterwaarden. Tussen de Waal en de Linge ligt het kleine dorpje, met zijn witte huisjes, rieten daken en schapen in weilanden. Dit is het Rivierenland, dit is mijn thuis.”

Het alleroudste graf op mijn begraafplaats, stamt uit 1935. Ik vermoed dat het alleen de steen is die de familie uit Engeland meenam tijdens hun verhuizing naar Nederland. En dat de hond die eronder ligt, veel later is gestorven. Het is een familiestuk. Ooit, meer dan 80 jaar geleden, begroef de Lord zijn trouwe jachthond op het landgoed, en liet deze steen voor zijn oude, grijze vriend maken.

Generaties later besloot een achterkleinzoon de steen in te laden en mee te nemen om als aandenken aan hun familiegeschiedenis te dienen. Toen hun Beagle overleed, begroeven ze hem als één van mijn eerste klanten hier in de Engelse tuin, niet op het klassieke gedeelte, maar achteraf. Daar waar de begraafplaats aan een weiland grenst en waar kruiden groeien. En gras.

Het lijkt al lang geleden, dat ik een hondje op de begraafplaats vond met een boodschap in zijn bek geklemd.

Het kleine witte hondje van de slager en zijn vrouw. Zou ze nog leven?

Ina was al erg ziek toen ze haar hondje moest afstaan. Ik kijk in de richting van de plek waar Nova begraven ligt. Waar wij haar begraven hebben. Eric, Annelies, Robert en Ina. En ik. Na de geschiedenis met Bertus lijkt het alsof we elkaar ontwijken. Alsof we teveel worden herinnerd aan dingen die we niet meer willen weten. Diep van binnen hoop ik dat we elkaar weer zien. In de toekomst. Rein heeft nog weleens gebeld, mij op de hoogte gehouden over Bertus. Maar Bert zit al maanden vast, ik heb wel gehoord dat hij binnenkort vrij komt.

En nu sta ik hier, mijn haren in de wind en een zon op mijn huid.

De zomer komt eraan, het gras is te lang.

En op het graf, het Engelse graf, ligt een envelop. Ik pak de envelop op en draai hem even rond. Geen afzender. Hij is ook niet dichtgeplakt. Ik steek mijn wijsvinger tussen de vrije ruimte en maak de envelop open. Voorzichtig schud ik het vel papier eruit en vouw het open.

De Geschiedenis van Hondengevechten

Dierengevechten als vermaak ontstond al in de Romeinse Tijd in de Arena’s en waarschijnlijk al veel vroeger.

Maar tijdens de Amerikaanse Drooglegging in 1920 zocht de onderlaag en de middenlaag van de arbeidersbevolking opnieuw naar een volksvermaak en een manier om ondergronds (dus in de illegaliteit) alcohol te kunnen nuttigen, te kunnen gokken en weddenschappen afleggen.

Hierbij werd gewed op gevechten tussen o.a. hanen en honden. Deze trend sloeg tijdens de grote volksverhuizing vanuit Ierland en Het Verenigd Koninkrijk over naar Europa. De moedige Staffordshireterriër, een kruising tussen de Bulldog en Terriër (waarschijnlijk de Fox of Jack Russell) had zich al bewezen als uitmuntend rattenjager door zijn enorme drive en doorzettingsvermogen. In de Ierse en Engelse vechtringen werd de Staffordshireterriër dan ook ingezet om te vechten tegen ratten. Later werden er gevechten waarin in honden tegen elkaar vochten georganiseerd. Hierin gingen grote sommen geld om en de gevechten vonden vaak plaats op afgelegen gebieden in de voorsteden van grote industriesteden.

De grote vechters en fokkers begonnen zich steeds meer te richten op het fokken van honden die niet hondtolerant waren, maar daarentegen zéér betrouwbaar naar mensen waren. Een beroemde quote uit die tijd is van de vrouw van een fokker die het volgende antwoord gaf op de vraag van een bezoeker waarom ze toch altijd de honden met een klauwhamer voerde:

“De eerste Stafford die naar mij gromt terwijl ik ze voer, sla ik zonder twijfel zijn hersens in.” Agressie naar mensen -en specifiek ook naar kinderen- was zéér ongewenst en deze honden moesten hun ongeschiktheid dan ook bekopen met de hoogste prijs; de dood.

Anno nu kunnen we ons niet meer voorstellen dat mensen het leuk vonden om te kijken naar dieren die tegen elkaar vochten tot de dood, of fokkers die op een nogal grove manier hun roedel ontdeden van ongeschikte dieren, maar toen was dit heel normaal. Men kende dieren nog niet zoveel gevoelens toe als dat we dat nu doen.

Anno 2016 heeft de schimmige wereld van de hondengevechten zich helemaal verplaatst naar de onderwereld en hangt veelal samen met andere vormen van criminaliteit. In Nederland is er niet veel bekend over hondengevechten, al weten we wel dat het bestaat en dat het -jammer genoeg- aan populariteit wint.

Een bekende zaak waarbij een beroemde Amerikaanse sporter werd betrapt op het misbruiken van honden voor gevechten is de Michael Vick-zaak.