Het spinnetje loopt over de muur. Zijn pootjes trippelen over de poster van Jenna, het lijfje van de spin zit nu precies tussen haar grote borsten en blijft rustig zitten. “Jij hebt het goed voor elkaar..” mompelt Bertus. Langzaam laat hij de badslipper van zijn voet glijden. Met een plofje valt de slipper op de grond. Bertus wriemelt met zijn tenen in de sportsok die te groot is. Alles hier in de gevangenis wordt te groot, dat komt omdat hij nu veel sport. De buik is verdwenen, net als het vettige haar dat hij nu kortgeschoren heeft met een tondeuse. Dan bukt hij zich en pakt de slipper op. Met één oog dichtgeknepen, tuurt hij naar de spin op de muur en haalt vervolgens gericht uit met de badslipper. Met de hak raakt hij precies de achterpootjes van de spin. -WHAM- De spin valt op het kleine, witte bureaublad neer en begint met zijn voorpootjes te spartelen. Bertus laat de slipper uit zijn handen glijden en prikt met zijn wijsvinger één van de voorpootjes van de spin vast aan het bureau. Dan druk hij stevig op het pootje en sleept het spartelende spinnetje over het bureau. Opeens laat Bertus het spinnenpootje los en drukt nu zijn wijsvinger op het lijfje. Een bruine vlek verspreidt zich als het lijfje onder de druk van de vinger bezwijkt. Bertus brengt zijn vinger tot vlakbij zijn oog en tuurt naar de resten van het spinnetje. Dan wordt het luikje van de celdeur geopend. “Bezoek voor je, Van Aalst.” De stem verstoort zijn bezigheden en hij voelt zich betrapt. Hij smeert zijn vinger af aan het bureau en laat de resten van het spinnetje liggen. Dan stapt hij in zijn slippers. Bertus draait zich om naar de deur en haalt zijn handen uit zijn zakken. “Cel open, handen zichtbaar, gezicht naar de deur,” klinkt de stem weer.
Hij sloft de bezoekersruimte binnen. Er zitten een paar gedetineerden met hun bezoek aan tafels die ruim uit elkaar staan. Iedereen praat op gedempte toon, het licht van de tl-buizen schijnt fel over de marmoleumvloer en het groen weerkaatst. Een koffie-automaat rammelt en doet Bertus aan thuis, zijn loods denken. De bewaker die voor Bertus uit loopt, schuift een stoel naar achteren. “Ga hier maar zitten, Van Aalst.” Bertus geeft een knikje en gaat zitten. De deur van de bezoekersruimte gaat open en een man stapt binnen. Als Bertus hem herkend, gaat er een schok door zijn lichaam. De man pakt de stoel tegenover hem en gaat rustig zitten terwijl hij Bertus blijft aankijken. Water loopt in de mond van Bertus, hij krijgt het gevoel dat hij moet overgeven. Het fijne gevoel dat hij kreeg door het spinnetje te molesteren is helemaal weg. Angst maakt zich meester van zijn lichaam. “Jij………,” stamelt hij. De man aan de andere kant van de tafel knikt. “Ja. Ik,” zegt hij kalm. De man vouwt zijn handen samen op het tafeltje en buigt naar voren. “Over 3 weken kom je vrij, vriend. En weet je wat? Ik kom je gezellig ophalen.” Bertus buigt zijn hoofd. “Nee, Priscil……… die zou….” Bertus merkt dat hij begint te stotteren, net als vroeger. “Priscilla, die kan de touwtyfus krijgen. Je regelt maar wat. Laat haar maar weten dat ze niet hoeft te komen.” De man praat zachtjes. “Trouwens, bakkie doen Bertus?” Hij maakt een knikgebaar naar de koffie-automaat. “Doe maar een beker water.” Bertus heeft geen zin in koffie. Voor het eerst sinds lange tijd is hij bang. Hier in de PI zat hij veilig, hij zou zijn straf uitzitten en daarna zich een tijdje koest houden. Dat was het plan. Priscil zou hem halen. Samen met haar en Joliena zouden ze een tijdje op vakantie gaan. Een gezin zijn. Daarna kon hij zijn werkzaamheden weer oppakken. Hij had niet gereken op dit bezoek, al wist hij diep van binnen dat het onvermijdelijk zou zijn. De man zet het bekertje met water voor Bertus neer.
“Weet je wat er is gebeurd, Bert? We hebben landelijke bekendheid gekregen dankzij jou. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Heb je enig idee hoe hard ik moet werken om ons imago te redden? Weet jij wel welke schade je hebt aangericht?” Bertus zwijgt. Neem een slok water. De man gaat verder. “Jij hebt ons beschadigt, jij moest zo nodig zover gaan. Anabolen, Bert? Honden van Markplaats? We kunnen prima voorzien in onze eigen middelen. We zijn met genoeg. Er is altijd bloed uit het buitenland te halen om mee te fokken.” De neiging om het inmiddels lege bekertje te verfrommelen kan Bertus nog net onderdrukken, hij bijt hard op zijn onderlip. De man schuift zijn stoel naar achteren en staat op. “Tot over drie weken, Bert.” Terwijl de man de bewaker vraagt om de deur van de bezoekersruimte te openen, staart Bertus hem na. De man verdwijnt door de deur en kijkt niet om.
Deel I nog niet gelezen?
€ 2,00 – Koop het E-book De verhalenbundel Door pootjes gedrukt
bron afbeelding: PI Gent, afbeelding kantine.